Ο Αλέν Ντελόν πέθανε, όπως ανακοίνωσαν τα παιδιά του, σύμφωνα με τη Libération, σε ηλικία 88 ετών.
Στο δελτίο Τύπου της οικογένειάς του, γράφει: «Ο Αλέν Φαμπιέν, η Ανούκα, ο Άντονι και (ο σκύλος του) Λούμπο, με βαθιά θλίψη ανακοινώνουν τον θάνατο του πατέρα τους. Έφυγε ειρηνικά από τη ζωή στο σπίτι του στο Douchy, περιτριγυρισμένος από τα τρία του παιδιά και την οικογένειά του. Η οικογένειά του σας ζητά να σεβαστείτε την ιδιωτική του ζωή σε αυτή την εξαιρετικά οδυνηρή στιγμή του πένθους».
Ο Αλέν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν (γαλλικά: Alain Fabien Maurice Marcel Delon, 8 Νοεμβρίου 1935 - 18 Αυγούστου 2024), γνωστός κυρίως απλά ως Αλέν Ντελόν (γαλλική προφορά: Αλάν Ντελόν), ήταν Γάλλος ηθοποιός. Ήταν γνωστός ως ένας από τους πιο εξέχοντες ηθοποιούς και σύμβολα του σεξ της Ευρώπης από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Κέρδισε την κριτική έπαινο για τους ρόλους του σε ταινίες όπως: Γυμνοί στον ήλιο (1960), Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του (1960), Η έκλειψη (1962), Ο γατόπαρδος (1963), Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (1967), Η πισίνα (1969), Ο κόκκινος κύκλος (1970), Ο μπάτσος (1972) και ο Κύριος Κλάιν (1976). Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντελόν συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Λουκίνο Βισκόντι, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, Μικελάντζελο Αντονιόνι και Λουί Μαλ.
Το 1985 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Η ιστορία μας (1984). Το 1991, έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας. Στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του απονεμήθηκε η τιμητική Χρυσή Άρκτος. Επίσης το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
Το 1997 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία, σε ηλικία 62 ετών.
Θα φύγω από αυτόν τον κόσμο χωρίς λύπη"...«Η ζωή δεν μου δίνει πια τίποτε σπουδαίο. Γνώρισα και είδα τα πάντα. Αλλά το σημαντικότερο, απεχθάνομαι αυτή την εποχή, τη σιχαίνομαι»
Όταν ''φεύγουν'' οι θρύλοι με τους οποίους μεγαλώσαμε, φεύγει μαζί τους και ένα κομμάτι των αναμνήσεών μας, των χρόνων της εφηβείας μας, όταν κατακλύζαμε τις αίθουσες α' προβολής και των συνοικιακών κινηματογράφων, για να θαυμάσουμε τον σκληρό γόη του γαλλικού σινεμά, δίπλα σε καλλονές όπως η Ρόμι Σνάιντερ, η Κατρίν Ντενέβ, η Ούρσουλα Άντρες, η Κλαούντια Καρντινάλε, η Μόνικα Βίτι...
Ο Ντελόν μαζί με τον Μπελμοντό ήταν τα ινδάλματά μας.Τους θαυμάζαμε για τον δυναμισμό τους, την αρρενωπότητά τους, το χιούμορ τους και τους ζηλεύαμε που είχαν στο πλάι τους τόσο ωραίες γυναίκες! Με τη ''φυγή'' τους κλείνει ένας κύκλος της ζωής μας, αφήνοντας πίσω του ένα πικρό χαμόγελο για τα χρόνια που έφυγαν , για τους ήρωές μας, που είναι πια αλλού...
Με είχε πάντα συγκινήσει η αγάπη του για τους σκύλους του και η τελευταία επιθυμία του .
Στο σπίτι του υπάρχουν σχεδόν 50 τάφοι. Μπορεί και περισσότεροι πια. Ειναι των σκύλων που έζησαν κοντά του κατά την διάρκεια της ζωής του. Τους αγαπούσε με πάθος και είναι δύσκολο να βρεις φωτογραφίες του χωρίς αυτούς. Τους έφερνε και στις ταινίες που γύριζε, τους έδινε ρόλους.
Εχει ζητήσει, τα κανόνισε πριν πεθάνει, να τον θάψουν εκει, ανάμεσα στα σκυλιά του.
👉Η τελευταία του συνέντευξη :
«Εγώ, ο Ντελόν: η συνέντευξη της ζωής του» - Οσα είχε δηλώσει σε συνέντευξη-απολογισμό το 2018 σε ειδικό τεύχος του Paris Match που ήταν αφιερωμένο στα 60 χρόνια της καριέρας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου