HEARTBREAK HOTEL ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

 Περίληψη του έργου:

Στη μετά θάνατον ζωή βρίσκονται οι ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις του Heartbreak Hotel, ενός χώρου όπου συναντιόνται οι ψυχές αυτών που πέθαναν από ραγισμένη καρδιά. Οι «πελάτες» μένουν εκεί μέχρι η καρδιά τους να γιατρευτεί, και να μπορούν να αναχωρήσουν για τον άλλο κόσμο. Ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου είναι η μυστηριώδης Ίντεν, που ζει και εργάζεται εκεί τα τελευταία 5257 χρόνια. Υποδέχεται μόνο 4 επισκέπτες τη φορά, και τους αφήνει να φύγουν όταν έχουν επουλωθεί οι καρδιές τους. Αυτή τη φορά, πρώτος φτάνει στο ξενοδοχείο ο Τζάσπερ, ο καθαριστής τζαμαριών σε ουρανοξύστες, και μετά ακολουθεί η Σίλβερ, η βοηθός ταχυδακτυλουργού, η Βάιολετ, μια σύγχρονη γυναίκα που σχεδόν επέζησε της πανδημίας Covid. Τέταρτη εμφανίζεται μεγαλειωδώς η Άμπερ, μια ντίβα του Χόλιγουντ, και η διαδικασία επούλωσης είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Ξαφνικά και αναπάντεχα, εμφανίζεται ένας πέμπτος επισκέπτης, ο Φιλιξ ο εφευρέτης. Πώς συνέβη αυτό το παράδοξο; Τι σχέσεις θα δημιουργηθούν ανάμεσα στους πελάτες και πώς θα επουλωθούν τα τραύματά τους; Πόσοι θα φύγουν και πόσοι θα μείνουν στο ξενοδοχείο; Και τελικά, η αιωνιότητα σε ποιους θα ανήκει; 

Σημείωμα συγγραφέα και σκηνοθέτη:

Ένας αγαπημένος μου συγγραφέας, ο Τένεσσυ Ουίλιαμς έγραψε: «Πόσο όμορφο είναι και πόσο εύθραυστο». Οι καρδιές είναι όμορφες και εύθραυστες. Το Heartbreak Hotel γεννήθηκε μέσα από την αναζήτηση του πώς μια καρδιά ραγίζει, πόσο αγάπη μπορεί να χωρέσει, και πώς μια καρδιά θεραπεύεται. Την άνοιξη του 2020, σε μια περίοδο τρομακτικών αλλαγών, σε μια εποχή που έννοιες όπως ασφάλεια, μοναξιά και επικοινωνία επαναπροσδιορίζονταν, έφτιαξα ένα φανταστικό κόσμο, έναν κόσμο που βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, για να παρουσιάσω τη λίμπο της καραντίνας στην οποία ήταν παγιδευμένος ολόκληρος ο πλανήτης, υπό τη μελωδία του τραγουδιού Heartbreak Hotel του ‘Ελβις Πρίσλεϋ. Η ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα και η νέα κανονικότητα οδήγησαν στη δημιουργία έξι εκκεντρικών χαρακτήρων, που τους γνωρίζουμε στο Heartbreak Hotel μέσα από μια σειρά παιχνιδιών και μια οπτική αφήγηση, χαρακτηριστική της σχολής του Theatre Lab Company. Κλείνοντας, εύχομαι να δημιούργησα μια αίσθηση (και ένα τόπο) πως όλοι οι ασύμβατοι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους μπορούν κάπου να ανήκουν. 

Η Λυδία Βή είναι βραβευμένη συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτις.  Το πρώτο της έργο Borderline, παρουσιάστηκε στο Lion & Unicorn Theatre στο Λονδίνο, το 2018, σε σκηνοθεσία Esther Fernandez και παραγωγή Calima Productions, ενώ η διασκευή της στο μυθιστόρημα του Κ. Ντίκενς ‘Μεγάλες Προσδοκίες’ παρουσιάστηκε στο Playground Theatre το 2019, σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή και παραγωγή του Theatre Lab Company και απόσπασε το βραβείο OffComm στο Λονδίνο. Η Λυδία έχει βραβευτεί επίσης από το Athens International Art Film Festival με το βραβείο Best Original Script award το 2021 για το μονόλογό της 2055, από την ταινία Lockedown Locked In σε σκηνοθεσία Baris Celiloglu. Ως ηθοποιός, σπούδασε στο Stella Adler Studio της Νέας Υόρκης και στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου (RADA), και στο Theatre Lab Company. Το Heartbreak Hotel αποτελεί το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, ως συνέχεια της εκπαίδευσής της από την Αναστασία Ρεβή, καλλιτεχνική διευθύντρια του Theatre Lab Company, και της εργασίας της ως βοηθός σκηνοθέτη και παραγωγής σε πολλαπλές παραγωγές. Η Λυδία υπήρξε καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ του Theatre Lab Company ‘Stories from the Lockdown Era’ (2021). Είναι κάτοχος διπλώματος στο Creative Producing και έχει σπουδάσει Φυσιολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου, ώρα 8.00μμ στο Θέατρο Αλίκη στο Πεδίον του Αρεως, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ ΑΝΑΛΟΓΙΑ.

Έφυγε από τη ζωή η Μάρθα Καραγιάννη

 Η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή το μεσημέρι της Κυριακής. 

Μάρθα Καραγιάννη:(6 Νοεμβρίου 1939)(18 Σεπτεμβρίου 2022)

 Το ξεκίνημα της καριέρας της

Η ίδια γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή, συμμετέχοντας στο παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου (μαζί με την Ελένη Προκοπίου).

Αφοπλιστική, αυθόρμητη και ειλικρινής είναι τρία χαρακτηριστικά της Μάρθας Καραγιάννη, η οποία έδωσε μία νέα συνέντευξη μετά από έξι χρόνια. Συγκεκριμένα, η ηθοποιός μίλησε στην εφημερίδα «Espresso» και τον Νίκο Νικόλιζα, και αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, την ηλικία της. «Είμαι μια πανέμορφη γριούλα.

Υπήρξε μια από τις πιο δημοφιλείς σταρ της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Οι γονείς της ήταν ποντιακής καταγωγής. Συγκεκριμένα η μητέρα της Δόμνα γεννήθηκε στο Μπακού και ο πατέρας της Χαρίλαος στο Αικατερινεντάρ. Η ίδια γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στο Κερατσίνι.

Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή συμμετέχοντας στο παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου (μαζί με την Ελένη Προκοπίου).

Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 17 ετών (1956) στην ταινία της Φίνος Φιλμς, “Η άγνωστος”, σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου. Το δοκιμαστικό στα στούντιο του Φίνου το έκανε με τον Αριστείδη Καρύδη Φουξ και τον Ντίνο Κατσουρίδη.

Το θεατρικό της ντεμπούτο έγινε το 1957 στην επιθεώρηση “Ελέφαντες και ψύλλοι” εκεί όπου γνωρίστηκε με το Γιάννη Δαλιανίδη. Προηγουμένως την είχε δει ο Ναπολέων Ελευθερίου να χορεύει στο κέντρο “Σε λα πεν” και της έκανε την πρόταση να παίξει στη συγκεκριμένη επιθεώρηση. Αργότερα συνεργάστηκε με τον επιχειρηματία του μουσικού θεάτρου Βασίλη Μπουρνέλη (Θέατρο Ακροπόλ).

Στην τηλεόραση εμφανίζεται πρώτη φορά στη σειρά Ο Δρόμος, 1977 το σενάριο της οποίας υπέγραφε αρχικά και μέχρι το θάνατό του ο Κώστας Πρετεντέρης.

Η κινηματογραφική της καριέρα συνδέθηκε με τα λαμπερά μιούζικαλ και τις κωμωδίες του Γιάννη Δαλιανίδη. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1961 στην ταινία Ζητείται ψεύτης. Η ίδια λέει χαρακτηριστικά ότι, αν και ήταν μόλις 21-22 χρόνων, ο Φίνος τη θεωρούσε ”φθαρμένη” γιατί είχε πάρει ήδη μέρος σε ταινίες τις οποίες ο σημαντικός παραγωγός τις χαρακτήριζε μέτριες.

Το μοναδικό μιούζικαλ στο οποίο η Μάρθα Καραγιάννη δεν χόρεψε, ήταν το “Μερικοί το προτιμούν κρύο” γιατί αρχικά στο ρόλο της επρόκειτο να εμφανιστεί η Άννα Φόνσου. Μάλιστα είχε γίνει και δεύτερη πρόταση στην Πόπη Λάζου.

Στη μουσική ταινία “Οι θαλασσιές οι χάντρες”, 1967 εμφανίζεται ως καθαρά κωμική ηθοποιός κάτι στο οποίο επέμεινε πολύ ο Γιάννης Δαλιανίδης παρότι η ίδια πρόβαλλε σθεναρή αντίσταση θεωρώντας ότι ήθελε ο σκηνοθέτης να προβάλλει τη Ζωή Λάσκαρη ενώ αντίθετα εκείνος της είπε ότι έτσι της δίνει ψωμί για μέχρι τα γεράματά της εννοώντας ότι μπορούσε να ξεχωρίσει και να σταθεροποιηθεί στην κωμωδία και να απαγκιστρωθεί από την εικόνα της λαμπερής σουμπρέτας-χορεύτριας που έχει όριο λήξης.

Τραγούδησε πρώτη φορά στην ταινία “Καπετάνιος για κλάματα”, 1960 (“Σαν φυσά το μαϊστράλι”) αλλά έκανε μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας στην ταινία “Γοργόνες και μάγκες”, 1968 (“Ο άνδρας που θα παντρευτώ”). Επίσης τραγούδησε στη βιντεοταινία “Μια τρελή, τρελή ζωντοχήρα”, 1988.

Η ταινία “Ο παράς κι ο φουκαράς” είναι η τελευταία ταινία που έκανε εκτός Φίνου γιατί στη συνέχεια υπέγραψε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τη μεγάλη κινηματογραφική εταιρία. Το 1965 θα κάνει ένα χαριτωμένο πέρασμα στην ταινία του Γιώργου Κωνσταντίνου, 5000 ψέματα.

Το 1969, θα παίξει ένα δραματικό ρόλο στην ταινία του Νίκου Φώσκολου, “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα”, και ένα ρόλο κωμικό στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, Η ωραία του κουρέα.

Η συνεργασία της με το Γιάννη Δαλιανίδη και τον Κώστα Βουτσά απογειώθηκε στην ταινία “Το ανθρωπάκι”, 1969.

Τελευταία ταινία εκείνη την περίοδο είναι Ο Μάγκας με το τρίκυκλο, 1972 ενώ θα επανέλθει μερικά χρόνια αργότερα με την ταινία πρωταγωνιστών του Γιώργου Λαζαρίδη, Ο Ποδόγυρος, 1980.

Το 1962 έλαβε μέρος στην παράσταση των Θεοδωράκη, Κακογιάννη και Μποστ, “Όμορφη πόλη”.

Συμμετείχε επανειλημμένα στον θίασο Γεωργίας Βασιλειάδου και Βασίλη Αυλωνίτη. Εμφανίστηκε σε επιθεωρήσεις δίπλα στους Νίκο Σταυρίδη, Κώστα Χατζηχρήστο, Γιώργο Κωνσταντίνου, Μαρίκα Νέζερ, Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Καίτη Μπελίντα, Σπεράντζα Βρανά, Ρένα Ντορ, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστη Μακρή, Κατερίνα Γιουλάκη, Σταύρο Παράβα, Αλέκο Λειβαδίτη, Μπέττυ Μοσχονά, Ελένη Προκοπίου, Βαγγέλη Βουλγαρίδη, Γιάννη Φέρμη, Τάκη Μηλιάδη, Σωτήρη Μουστάκα κ.ά.

Η Μάρθα Καραγιάννη όμως δεν έπαιξε μόνο επιθεωρήσεις. Το 1972 συγκρότησε δικό της θίασο και ανέβασε το “Καμπαρέ” στο θέατρο Καλουτά.

Έπαιξε ανάμεσα στα άλλα: “Το ρετιρέ της Εύας”, 1965 / “Γη SOS”, 1970 / “Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές”, 1983 / “Παγωτό μες στο χειμώνα”, 1983-1984 / “Αγάπη μου παλιόγρια”, 1986-1987 / “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, 1992-1993 / “Χαμάμ γυναικών”, 1996-1997 / “Όταν οι γυναίκες το γλεντούν”, 1998 / “Αρσενικό και παλιά δαντέλα”, 1999-2000 / “Το κορίτσι της γειτονιάς”, 2002-2003 / “Εκκλησιάζουσες”, 2004.